Wat kan het af en toe stortregenen in Nederland! Gelukkig duren die buien niet al te lang, maar als je er midden in zit, is het toch behoorlijk onaangenaam.
Zo gebeurde het een tijdje geleden, dat een van onze klanten volledig verregend binnenrende, vluchtend voor al die nattigheid buiten. Ze kwam voor een lange behandeling. Haar kleren waren volledig doorweekt.
Dus ik stelde voor, om tijdens de behandeling haar kleding even in de droger te doen. Misschien zou het niet helemaal droog worden, maar het helpt in ieder geval iets. En tijdens de behandeling hadden we daar mooi even tijd voor.
Zo gezegd, zo gedaan. Haar kleding ging in de droger, zij ging op de pijnbank en wij gingen aan het werk. Gezellig kletsend haalden we de haartjes weg, tot opeens mijn overbuurman naar binnen kwam:
‘Miriam, er kwam net iemand van handhaving langs in de steeg, en die zag een tas op een scooter staan. Is die misschien van een van jouw klanten?’
Mijn klant keek verschrikt. In haar haast om de regen te ontvluchten had ze inderdaad haar tas op de scooter laten staan. Niet heel slim, maar wel begrijpelijk. Het was een enorme plensbui.
Ik aarzelde geen moment, maar liep snel naar buiten achter die meneer van handhaving aan.
‘Meneer, meneer, de tas die u daar heeft, die is van een van mijn klanten.’
‘Oh. Is dat zo? Nou, dan moet ze zelf maar even naar buiten komen. Dan kan ik de tas aan haar terug geven.’
‘Eh, dat gaat niet. Ze heeft een behandeling bij ons. Ze ligt tamelijk bloot op een behandelstoel.’
Ik zag de arme man verschrikken. Maar hij herpakte zich.
‘Dan kan ze zich toch even aankleden en naar buiten komen?’
‘Oei, dat wordt ook lastig. Haar kleding zit in de droger.’
Tja, ik kon het ook niet helpen, maar ik zag aan hem dat hij het heel onwaarschijnlijk vond allemaal.
‘Anders loopt u even met me mee naar binnen, dan kunt u het binnen met haar bespreken’, stelde ik voor.
Dat vond hij heel eng, zag ik aan hem. Naar binnen gaan, bij een salon waar kennelijk half blote dames op een behandelstoel liggen…
‘U hoeft alleen maar de gang in te lopen’, fleemde ik, ‘u hoeft niet helemaal naar binnen’.
Schoorvoetend volgde hij me. En na twee stappen in de hal bleef hij staan.
‘Van wie is de tas’, baste hij.
Uit mijn hokje kwam de vrolijke stem van mijn klant. Over het hokje heen werd haar identiteit verifieert en kreeg ik de tas om aan haar te overhandigen.
Tja, zo kan het gaan. Het is niet gebruikelijk. Maar wij zijn niet te beroerd om natte kleding even te drogen hoor! Dus je kunt gerust door de regen naar ons toe komen.
0 reacties